Met de inwerkingtreding van de Wet bevordering voortgezet ouderschap op 01 maart 2009 wordt van de ouders gevraagd om vroegtijdig na te denken over de invulling van het ouderschap na scheiding en daartoe zijn zij verplicht een ouderschapsplan op te stellen.

Ten eerste dient in het ouderschapsplan opgenomen te worden wat de manier is waarop ouders de zorg- en opvoedingstaken verdelen of het contact tussen ouder en kind regelen. Ten tweede moet in het ouderschapsplan worden beschreven hoe ouders elkaar informatie geven en elkaar raadplegen over belangrijke zaken de kinderen betreffend. Ten derde dienen afspraken betreffende de kinderalimentatie opgenomen te worden, te weten betreffende de kosten van en verzorging en opvoeding van de minderjarige kinderen. Het staat ouders vrij over andere zaken die zij in het belang van het kind willen opnemen, afspraken te maken. Ook is van belang dat aangegeven wordt op welke wijze de kinderen betrokken zijn bij de totstandkoming van het ouderschapsplan.

De kinderen betrekken bij de scheiding en bij het opstellen van het ouderschapsplan maakt het voor kinderen eenvoudiger de gebeurtenissen in hun wereld die op zijn kop gezet is te hanteren en te begrijpen. Van een min of meer vanzelfsprekende situatie waarin kinderen kunnen beschikken over tijd, aanwezigheid en aandacht van beide ouders vindt er een verandering plaats naar een situatie waarin ze moeten leren leven met twee huizen en een verminderde beschikbaarheid van ieder van de ouders. De loyaliteit, die kinderen in vrijwel de meeste gevallen, naar beide ouders voelen, komt onder druk te staan: kinderen willen niet moeten kiezen tussen een van beide ouders en zullen er in de meeste gevallen alles aan doen om een keuze te vermijden. Door loyaliteitsproblemen voelen kinderen zich verscheurd en kunnen zij als het ware tussen de ouders in komen te staan. Dit is voor kinderen zeer pijnlijk en soms zelfs zo onverdraaglijk dat ze ervoor “kiezen” om de een of de andere ouder volledig af te wijzen. Ook andere reacties op de verscheurdheid doen zich voor, zoals bijvoorbeeld het gaan zorgen voor de ouder die dat, door de ogen van het kind bezien, het meest nodig lijkt te hebben. Hierdoor komt het kind aan de eigen ontwikkelingstaken, behoeften en dergelijke niet of onvoldoende toe.

Het betrekken van het kind bij de scheiding en bij het opstellen van het ouderschapsplan maakt dat het gevoel van eenheid met de ouders kan blijven bestaan. Want hoewel de ouders scheiden, scheiden zij als ouders niet van hun kind. Het als ouders samen komen tot afspraken, hoe moeilijk dat juist in deze ingewikkelde, met emoties beladen periode ook is, geeft het kind het gevoel van de verbondenheid die het met beide ouders heeft en die door het samen te doen, mag blijven bestaan.

Soms is dit alleen te ingewikkeld en kan een mediator hierbij behulpzaam zijn. Ook deze expertise wordt geboden door SYNTAGMA.